De Europese Commissie heeft België formeel verzocht de manier te herzien waarop het land belasting heft over bepaalde onroerende inkomsten waarvan de bron zich buiten België bevindt.
De Belgische belastingwetgeving maakt onderscheid in de manier waarop de inkomsten van onroerende goederen moeten worden geschat. De inkomsten uit buitenlandse bron die in aanmerking komen voor belastingdoeleinden worden geschat op ongeveer 50% van hun marktwaarde, terwijl de inkomsten uit binnenlandse bron worden geschat volgens een andere methode met als resultaat een lagere waarde die ongeveer 20 tot 25% van de marktwaarde bedraagt. De Commissie acht deze handelswijze discriminerend en in strijd met de Europese wetgeving (artikel 63 VWEU). Deze wetgeving verbiedt in beginsel alle beperkingen van het kapitaalverkeer tussen lidstaten onderling en tussen lidstaten en derde landen.
De Commissie verzoekt België officieel om zijn wetgeving binnen twee maanden aan te passen. Dit verzoek gebeurde in de vorm van een met redenen omkleed advies, de tweede stap in de inbreukprocedure. Als de Commissie binnen deze termijn geen bevredigend antwoord van de Belgische autoriteiten ontvangt, kan zij de zaak aanhangig maken bij het Hof van Justitie van de Europese Unie.
Achtergrond
De Commissie heeft geen kritiek op het Belgische fiscale beleid aangaande de schatting en de belasting van de inkomsten van Belgische ingezetenen uit in België gelegen onroerende goederen. Dat is een zuiver interne situatie. Zolang er geen harmonisatiemaatregelen zijn, staat het de lidstaten vrij op basis van hun beleidskeuzes regelgeving op te stellen. Wat echter een probleem oplevert als het gaat om de verenigbaarheid met de fundamentele vrijheden, is het feit dat de methode om het bedrag van onroerende inkomsten uit buitenlandse bron vast te stellen, met het oog op het belasten van de Belgische ingezetenen, minder gunstig is dan die voor soortgelijke inkomsten uit Belgische bron. Wat de maatregelen betreft om deze ongelijkheid te verhelpen, staat het België natuurlijk vrij te kiezen tussen een aantal mogelijke oplossingen, op voorwaarde dat de ongelijkheid daadwerkelijk wordt opgeheven.